Gerund & infinitive: kiedy „to” a kiedy „ing”?

Obiły Ci się o uszy takie słowa jak gerund i infinitive, ale dalej nie wiesz kiedy użyć to a kiedy końcówkę -ing? Nie dziwi mnie to wcale. Teoria o rzeczownikach odczasownikowych i bezokolicznikach w języku angielskim jest dosyć zagmatwana, ale spróbujmy zobaczyć, o co w tym wszystkim chodzi!

---

Z tego wpisu dowiesz się:

1. Co to jest ten gerund?
2. Co to jest infinitive?
3. Kiedy używać to a kiedy końcówkę -ing?

1. Co to jest gerund?

Odpowiedź krótka: gerund to są te słowa z końcówką -ing.

Oczywiście byłoby zbyt pięknie, gdybyśmy mogli na tym skończyć. Nie da się nawet dokładnie powiedzieć „czym” to ten gerund jest po polsku. Teoria jest tu bardzo skomplikowana – dla ciekawości powiem tylko, że w polskim językoznawstwie gerund  jest nazywany „rzeczownikiem odczasownikowym”, a w anglojęzycznym jest „czasownikiem w formie nieosobowej” (nonfinite verb). 

Bez wchodzenia w zupełnie zbędne gramatyczne dywagacje, omówmy sobie praktycznie kiedy należy stosować w języku angielskim gerund.

Jak tworzymy gerund?

Jak dodawać –ing do czasowników? Niby po prostu doklejamy tę końcówkę na końcu słowa, chociaż oczywiście będą wyjątki takie jak like-liking, run-running, lie-lying.

Jeśli potrzebujesz odświeżyć sobie te zasady, polecam poniższy wpis:

Gerund w continuousach

Najczęściej czasownik w swojej ciągłej formie z –ing’iem spotkamy we wszystkich czasach typu continuous (zwanych też progressive).

• Present continuous: I’m running. (Teraz właśnie biegnę.)
• Past continuous: I was running. (Biegłem.)
• Future continuous: I will be running. (Będę biegnący.)

oraz w ciągłych perfektach:

• Present perfect continuous: I have been running. (Właśnie przybiegłem.)
• Past perfect continuous: I had been running. (Wcześniej byłem biegnący.)
• Future perfect continuous: I will have been running. (Będę miał przebiegnięte.)

Ale o tym tu mówić nie będziemy, ponieważ każdy z tych czasów to duży, oddzielny temat.

Verb + gerund

No dobrze. Dochodzimy powoli do sedna sprawy. Otóż są określone czasowniki (verbs), po których musi nastąpić gerund. Na szczęście nie ma tu większej filozofii, po prostu trzeba zapamiętać, że po tych słowach idzie -ing i już. Oczywiście największy sens ma nauka tych fraz z całych zdań, a nie z list słów, ale to znajdziecie na kursie języka angielskiego online Speakingo:

Zacznij naukę

Ale odrobina teorii również na pewno nie zaszkodzi.

Tak więc gerund dajemy po słowach opisujących nasz stosunek do czegoś, takich jak:

• love (uwielbiam),
• hate (nie znoszę),
• like (lubię),
• enjoy (cieszę się tym)

Na przykład:

• I love dancing. (Uwielbiam tańczenie.)

Gerund dajemy również po tak niezwiązanych ze sobą słowach jak:

• suggest (sugerować)
• stop (zatrzymać)
• consider (rozważać)
• admit (przyznać, że..)
• miss (tęsknić za)
• finish (kończyć)
• postpone (przekładać na później)
• imagine (wyobrazić sobie)
• avoid (unikać)
• deny (zaprzeczać)
• risk (ryzykować)
• practice (praktykować)

Na przykład:

• Suddenly, everybody stopped talking. (Nagle wszyscy przestali rozmawianie.)
• He’s trying to avoid answering my question. (On próbuje uniknąć odpowiedzenia na moje pytanie.)

Gerund występuje często po przyimkach (prepositions), na przykład:

• I’m not good at singing. (Nie jestem dobry ze śpiewania.)
• How about going to the cinema tomorrow? (A może pójdziemy do kina jutro?)
• The best way to learn English is by speaking! (Najlepszym sposobem nauki angielskiego jest przez mówienie!)
• Before leaving, can you kiss me? (Zanim wyjdziesz, czy możesz mnie pocałować?)
• She ran five miles without stopping! (Ona przebiegła pięć mil bez zatrzymywania się!)

oraz w dłuższych „wiązankach”:

• They insisted on going out tonight. (Oni nalegali na to, żeby wyjść dziś wieczór na miasto.)
• I’m thinking of buying a car. (Myślę o kupieniu auta.)
• We have decided against moving to England. (Zdecydowaliśmy się nie przeprowadzać do Anglii.)

Ale tego akurat zwykle uczymy się w kontekście całego tego zamieszania z angielskimi przyimkami:

Gerund występować może również po czasownikach frazowych (phrasal verbs)

Jako że czasowniki frazowe (phrasal verbs) takie jak na przykład:

• give up (rzucić, przestać coś robić)
• put off (przełożyć na później)
• carry on (robić coś dalej)

Składają się z czasownika i przyimka właśnie, nic dziwnego, że po nich również często znajdziemy gerund:

• Carry on talking, please. (Proszę, rozmawiajcie dalej)
• Congratulations for giving up smoking! (Gratuluję rzucenia palenia!)

Verb + ktoś + gerund

Czasami możemy do takiego zdania z gerundem wtrącić jakąś osobę:

• I can’t imagine Karolina saying something like that (Nie mogę wyobrazić sobie, żeby Karolina coś takiego powiedziała.)
• You can’t stop me doing what I want! (Nie możesz powstrzymać mnie (przed) zrobieniem tego, co chcę!)

Gerund w przeszłości

Chociaż najładniej i najpoprawniej byłoby powiedzieć:

• He admitted having stolen the money.  (On przyznał się że ukradł te pieniądze.)

to poprawna jest również skrócona konstrukcja:

• He admitted stealing the money. (On przyznał się że ukradł te pieniądze.)

albo

• I now regret saying this = I now regret having said this. (Żałuję teraz, że to powiedziałem.)

Kwestia that

Warto wiedzieć, że w wielu wypadkach można zrezygnować z gerundu na rzecz that. Na przykład:

• She denied stealing the money = She denied that she had stolen the money. (Ona zaprzeczyła temu jakoby ukradła te pieniądze.)
• Tom suggested going to the pub. = Tom suggested that we went to the pub. (Tom zaproponował, żebyśmy poszli do knajpy.)

Niekoniecznie jednak jest to dla nas ułatwienie, ponieważ musimy mieć do tego dobrze opanowaną mowę zależną…

2. Co to jest infinitive?

Infinitive to po angielsku bezokolicznik. A bezokolicznik to podstawowa forma czasownika, tak jak znajdziemy ją w słowiku (biegać, skakać). Ponieważ w języku angielskim czasownik wygląda często tak samo jak rzeczownik, przed angielskimi czasownikami dajemy przyimek „to”. Dlatego biegać to „to run” a skakać „to jump”.

A dlaczego akurat przyimek „to”?

A no dlatego, że bardzo często będzie nam występował w angielskich zdaniach. Chociaż niektóre angielskie słowa łączą się z gerundem (jak widzieliśmy powyżej,), tak samo inne słowa będą domagać się „to”  i już. Jakie to będą słowa?

Verb + to + infinitive

Najpopularniejszymi czasownikami, po których będzie szło „to” z bezokolicznikiem (infinitive) będą na przykład:

• ask to (poprosić żeby)
• offer to (proponować)
• agree to (zgodzić się)
• refuse to (odmówić)
• dare to (odważyć się by)
• decide to (zdecydować)
• plan to (planować)
• tend to (mieć tendencję do)
• pretend to (udawać)
• seem to (wydawać się)
• hope to (mieć nadzieję na)
• learn to (nauczyć się coś robić)
• deserve to (zasługiwać na)
• afford to (móc sobie pozwolić żeby)
• forget to (zapomnieć coś zrobić)
• manage to (dać radę coś zrobić)
• fail to (nie dać rady czegoś zrobić)
• promise to (obiecać coś zrobić)
• threaten to (zagrozić)

Zdania wyglądać będą wówczas następująco:

• We decided to walk. (Postanowiliśmy pójść pieszo.)
• My parents will never agree to go there. (Moi rodzice nigdy nie zgodzą się na to, żeby tam pójść.)
• She fails to understand the gravity of the situation. (Ona nie rozumie powagi sytuacji.)
• He’s learning to fight. (On uczy się walczyć.)

oraz w przeczeniach:

• He promised not to be late. (On obiecał nie być spóźnionym.)

Tak więc odmieniamy ewentualnie pierwszy czasownik (decided, will agree, fails, learning), natomiast ten drugi, ten po „to” nie odmieniamy (to walk, to go, to understand, to fight), dajemy go w podstawowej formie czyli w bezokoliczniku (infinitive).

Continuous infinitive oraz perfect infinitive

Po bezokoliczniku możemy spotkać się też z takimi konstrukcjami jak:

• I pretended to be reading. (Udawałem, że byłem czytający. – continuous infinitive)
• She seems to have lost some weight. (Wygląda, że straciła na wadze/schudła – perfect infinitive)

Noun + Infinitive 

Nasz bezokolicznik (infinitive) może pojawić się również po rzeczowniku (noun):

• His decision to quit was silly. (Jego decyzja poddania się była głupiutka.)
• He has a tendency to tak forever. (On ma tendencję, żeby gadać w nieskończoność.

[a decision oraz a tendency są rzeczownikami]

Infinitive + what, whether, how, where, when, who

W pytaniach pośrednich z użyciem takich słów jak what (co?), whether (czy?), how (jak?), when (kiedy?), where (gdzie?), who (kto?) również znajdzie się czasownik w bezokoliczniku (infinitive):

• She asked where to go. (Zapytała gdzie iść.)
• I don’t know what to say now. (Nie wiem co teraz powiedzieć.)
• Do you understand how to do it? (Czy rozumiesz jak to zrobić?)

Would + verb + to + infinitive

Często spotkamy się z takimi zdaniami jak:

• I would like to go now. (Chciałbym już iść)

oraz w skróconej wersji:

• She’d love to see you again. (Ona bardzo chętnie by Cię znów zobaczyła)

i w pytaniach:

• Would you like to have a tea? (Czy masz ochotę na herbatę?)

Want to

Bardzo ważne jest też, żeby nie zapominać o „to” po want (chcieć), tak jak śpiewał to Freddie Mercury:

• I want to break free! (Chcę się uwolnić!)

Dlaczego? Ponieważ jeśli zapomnimy o „to”, nasz rozmówca usłyszy I won’t break free! czyli „Nie uwolnię się!”. A to jest pewna różnica!

Verb + object + to + infinitive

Część czasowników lubi wtrącić wobec kogo to działanie (object)  jest wykonywane:

• Can you remind Tomek to call Kasia tomorrow? (Czy możesz przypomnieć mi, żeby zadzwonił do Kasi jutro?)
• Who taught you to drive?! (Kto nauczył cię jeździć autem?!)

Osoba i „to” będzie również w stronie biernej:

• I was warned to be careful. (Zostałem ostrzeżony, żeby być ostrożnym.)

3. Kiedy to a kiedy ing?

Sprawa nie jest tak prosta jak by się wydawało. Nie wystarczy zapamiętać, które z powyższych (i wielu innych…) słów lubią się z „ing” a które z „to”…

Co prawda można ogólnie przyjąć, że

kiedy działanie pierwszego czasownika wydarza się po działaniu z drugiego czasownika dajemy –ing.

Na przykład:

• She denied stealing the money. (Ona zaprzeczyła ukradnięcia pieniędzy.)

[Najpierw była kradzież, potem zaprzeczenie tego faktu.]

Natomiast

jeśli zachowujemy kolejność, to znaczy najpierw wydarza się działanie z pierwszego czasownika, a dopiero potem działanie z drugiego czasownika to dajemy „to”

• He decided to steal the money. (On postanowił ukraść pieniądze.)

[Najpierw postanowił, potem ukradł]

Regułka ta – jak to zwykle w języku angielskim bywa – nie wytłumaczy nam jednak wszystkich przypadków…

Słowa, które lubią zarówno „-ing” jak i „to”

Istnieje szereg słów, które z powodzeniem użyć można w obu tych konstrukcjach. Porównajmy na przykład te dwa – oba poprawne – zdania:

• I clearly remember posting this letter. (Wyraźnie pamiętam wysłanie tego listu.)
• I can never remember to post that letter! (Nigdy nie pamiętam, żeby wysłać ten list!)

Tak więc oba te zdania, zarówno z „ing” jak i z „to” są poprawne, jednak ich sens jest inny. Jak w regułce powyżej, w pierwszym zdaniu najpierw wysłałem, potem pamiętałem (działanie z drugiego czasownika było pierwsze czyli dajemy –ing), a w drugim jest po kolei czyli dajemy „to„.

Podobnie będzie w takich przypadkach jak:

• I regret saying that.  (Żałuję, że to powiedziałem – jeszcze ładniej byłoby I regret having said that.)
• I regret to say that we are unable to meet your demands. (Z przykrością informuję, że nie jesteśmy w stanie sprostać Pana wymaganiom.)

Ale w poniższym przykładzie widzimy, że zasada kolejności wydarzeń przestaje być taka oczywista:

• They went on talking for hours. (Oni dalej gadali przez całe godziny.)
• Then we went on to talk about other topics. (Następnie zaczęliśmy rozmawiać na inne tematy.)

Inne słówka, które lubią i „ing” i „to”:

• begin/start (zacząć)
• intend (zamierzać)
• continue (kontynuować)
• bother (zadawać sobie trud)

Na przykład:

• Don’t bother locking the door. = Don’t bother to lock the door. (Nie przejmuj się zamykaniem drzwi.)

Nie przesadzaj z „ingami”

Chociaż takie dwa zdania są jak najbardziej poprawne:

It starts to rain. = It starts raining. (Zaczyna padać)

do dwa ingi pod rząd to już za dużo:

• It’s starting raining. Raczej wybierzemy It’s starting to rain.

Słowa które znaczą co innego z „ing” i z „to”: try

Przyznaję, że różnice są tu kosmetyczne, ale z ciekawości można pamiętać że:

Jeśli try  używamy w sensie „włożyć wysiłek, żeby coś zrobić, chociaż może się nie udać” użyjemy „to”:

• I tried to keep my eyes open but I fell asleep. (Próbowałem utrzymać oczy otwartymi, ale zasnąłem.)

Jeśli try używamy w sensie „eksperymentować” użyjemy raczej „ing”:

• I tried moving the sofa, but it was too heavy. (Spróbowałam przesunąć sofę, ale była za ciężka.)

Przyznaję bez bicia, że różnica jest bardzo subtelna i nikt oprócz bardzo upierdliwego egzaminatora na nią uwagi nie zwróci.

Słowa które znaczą co innego z „ing”  i z „to”: need

Jeśli need używamy w sensie „ja muszę coś zrobić” użyjemy „to”:

• I need to work harder. (Muszę ciężej pracować.)

Jeśli try używamy w sensie „coś musi zostać zrobione” użyjemy „ing”:

• My phone needs charging again… (Mój telefon potrzebuje naładowania znowu…)

Patrz również: Jak zainstalować Speakingo jako aplikację na telefon?

Słowa które znaczą co innego z „ing” i z „to”: help & can’t help

A to akurat jest przypadek ciekawy. Normalnie help (pomagać) użyjemy z „to” (albo nawet bez!):

• She helped me to quit drugs. = She helped me quit drugs. (Pomogła mi rzucić narkotyki.)

Jeśli natomiast występuje we frazie „can’t help”, która znaczy „nie mogę nic poradzić na to że”, użyjemy już ing:

• I can’t help feeling it’s not going to end well. (Nie mogę nic poradzić na to, że czuję, że to się dobrze nie skończy.)
• When I heard it, I couldn’t help laughing. (Kiedy to usłyszałem, nie potrafiłem się nie zaśmiać.)

Słowa które znaczą co innego z „ing” i z „to”: like

Zwykle można użyć zarówno gerunda jak i infinitive i wszystko będzie OK:

• I like singing. = I like to sing. (Lubię śpiewać.)

Wyczuleni językowo Anglicy – a raczej nauczyciele angielskiego! – mogą jednak znaleźć subtelną różnicę:

Jeśli like znaczy, że cieszy nas robienie czegoś użyjemy ing:

• She likes dancing. (Ona lubi tańczyć.)

Jeśli like używamy bardziej w takim sensie, że ona uważa to za słuszne i sprawiedliwe, to lepiej użyć „to”:

• She likes people to be on time. (Ona lubi jak ludzie są punktualni.)

Prefer & would rather

Pytanie kiedy ing a kiedy to przewija się często w kontekście tematu „prefer and would rather”. W skrócie poprawnie powinno wyglądać to następująco:

• I prefer cycling to driving. (Wolę jeżdżenie rowerem od jeżdżenia autem.)
• I prefer to cycle rather than drive. (Wolę jeździć rowerem niż jeździć autem.)

oraz

• I’d prefer to cycle.  (Wolałbym pojechać rowerem.)
• I’d rather not go by bus. (Wolałbym nie jechać autobusem.)

Więcej na temat prefer & would rather we wpisie:

Czy wiesz już kiedy używać to a kiedy ing?

Jeśli wszystko Ci się teraz miesza… to nic dziwnego! Kiedy używać to a kiedy ing najlepiej uczyć się poprzez praktykę, a nie poprzez regułki!

Oczywiście odrobina teorii na pewno nie zaszkodzi, ale w żywiole rozmowy nie mamy szans przypomnieć sobie odpowiedniej regułki. Stąd tak ważna jest praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka!

Dlatego na kursie języka angielskiego Speakingo znajdziesz sporo zdań z greund i infinitive!

Używając ich w rozmowie z komputerem czy telefonem, jak dziecko uczące się swojego ojczystego języka wyrabiasz sobie nawyk poprawnego mówienia. W pewnym momencie po prostu „czujesz” co trzeba powiedzieć! A przy okazji uczysz się też 2000 najpopularniejszych angielskich słów!

Zresztą najlepiej wypróbuj tę metodę sama czy sam – pierwszy tydzień na wypróbowanie masz zupełnie za darmo i bez żadnych zobowiązań!

Nie ma na co czekać – angielski nie nauczy się sam!

---

Zapisz się na kurs języka angielskiego online Speakingo!

Zacznij naukę

Chcesz mówić jak Anglik? Zacznij mówić jak oni!

---

Jeśli macie jednak jeszcze jakieś pytania w kwestii gerund i infinitive, pytajcie śmiało w komentarzach!